சிந்திக்க ரம்யாவின் பங்கு

சிறு பையனும் மரமும்

மிகவும் சிறிய பையன் ஒருவன் ஒரு மரத்த்தடியில் பொம்மைகள் வைத்து விளையாடி கொண்டிருந்தான் .

ஒரு நாள் அந்த பையனுக்கு தான் விளையாடும் விளையாட்டு மிகவும் அலுப்பாக இருந்தது. அதனால் எனக்கு இந்த விளையாட்டு மிகவும் bore அடிக்குது. என்ன செய்யலாம் என்று அந்த மரத்திடம் கேட்டான்.

கேள்வயும் பதிலும் உங்களின் மேலான பார்வைக்கு

மரம் : சரி, என் மீது ஏறி எனது கிளைகளில் விளையாடு என்றது.
பையன்: மரத்தின் இந்த அறிவுரையினால் மிகவும் சந்தோஷம் அடைந்தான். மரத்தின் கிளைகளில் அமர்ந்து நிறைய விளையாட்டுக்கள் விளையாட அவனால் விளையாட முடிந்தது. வித விதமான விளையாட்டுக்களை விளையாடினான். அவன் மனதிற்கு மிகவும் உற்சாகமாகவும் இருந்தது.

நாட்கள் வேகமாக ஓடின. பையன் பள்ளிக்கு செல்லும் பருவம். அதனால் அதிக நேரம் படிப்பதில் செலவழித்தான். மரத்திடம் வந்து விளையாடுவது குறைந்தது. அப்படியும் ஒரு நாள் மரத்திடம் வந்தான். மரம் தனது பால்ய சிநேகிதனை பார்த்து ஒரே மகிழ்ச்சி அடைந்தது. உடனே வா நண்பா, என் மீது ஏறி எனது கிளைகளில் விளையாடு என்றது. அதற்கு அந்த பையன் அப்படி விளையாட மறுத்து விட்டான்.

பையன் : எனது உடைகள் அழுக்காகி விடும். அம்மா அடிப்பாங்க அதனால் என்னால் உன் மீது ஏறி விளையாட முடியாது என்றான்.

மரம் : சரி ஒரு நல்ல கயறு கொண்டுவா. அதை என் மீது கட்டி எனது கிளைகளை ஊஞ்சலாக்கி விளையடலமே என்றது.

இந்த மரத்தின் ஐடியா பையனுக்கு மிகவும் பிடித்தது. மரம் கூறியபடியே ஊஞ்சல் போல கயிற்றை கட்டி விளையாடி பார்த்தான். இந்த விளையாட்டு மிகவும் பிடித்தது.

தினமும் கொஞ்ச நேரம் வந்து மரத்தின் ஊஞ்சலில் ஏறி விளையாடி விட்டு போவதை வழக்கமாகி கொண்டான்.

அந்த சிறுவன் விளையாடும்போது வெட்பம் தாங்காமல் தவிக்கும் போது, மரம் மனது பொறுக்காமல் தன் நிழலை உபயோகப்படுத்தி கொள் என்றது. சிறுவனும் நிழலில் அமர்ந்து சிறிது நேரம் ஓய்வு எடுத்த பின் விளையாடி களைத்து பின் செல்வான்.

சிறுவன் வளர்ந்து பெரியவனாகி கல்லூரி செல்ல ஆரம்பித்தான். அவனுக்கு சாப்பிட கூட நேரம் இல்லாமல் ஓடி ஓடி நாட்கள் நகர்ந்தன. அந்த ஓட்டத்தின் நடுவில் ஒரு நாள் பால்ய நண்பனான மரத்திடம் வந்தான்.

மரமும் அவனை அடையாளம் கண்டு கொண்டு மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றது. வா நண்பா. எப்படி இருக்கிறாய் என்றது? அதற்கு அவன் நான் மிகவும் பசியுடன் இருக்கிறேன், எனது வயிறு பசியனால் மிகவும் துடிக்கிறது என்று மிகவும் வருத்தத்துடன் கூறினான்.

அதற்கு மரம் கூறியது எனது மரக்கிளையை இழுத்து வளைத்து பிடித்து அதில் இருக்கும் பழங்களை சாப்பிட்டு உன் வயிற்றை நிரப்பி கொள் என்றது.

அதற்கு அந்த வாலிபன் எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் குதித்து கிளைகளை வளைத்து பிடித்து பழங்களை தின்றான். ஒரு வார காலத்தில் எல்லா கிளைகளில் உள்ள பழங்களும் காலியாகின.

எல்லா பழங்களும் காலியாகி மரம் பொலிவிழந்து விட்டது. அதன் பின் அந்த வாலிபன் அந்த மரத்தை திரும்பி கூட பார்க்கவில்லை.

அந்த வாலிபன் நடுத்தர வயதை அடைந்த போது ஒரு நாள் மரத்திடம் வந்தான். மரமும் இன்முகம் காட்டி வரவேற்றது. வா நண்பா சுகமாய் இருக்கிறாயா? என்றது.

வாலிபன் : நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன், நிறைய சம்பாதித்து விட்டேன். கை நிறைய பணம் இருக்கிறது. நான் வாழ்க்கையில் எல்லாவித சந்தோஷங்களையும் அடைந்து விட்டேன். நான் என் வாழ்க்கையில் வெற்றிகள் பல பெற்று மிகவும் உயர்ந்த இடத்தில் இருக்கிறேன். நல்ல மனைவி கிடைத்து இருக்கிறாள், நான் பெரிய வீடு வாங்கி இருக்கிறேன்.

ஆனால் நான் இப்போது உலகம் பூரா சுற்றி பார்க்க வேண்டும் இதுதான் இப்போதைய என் ஆசை என்றான்.

மரத்திற்கு மிகவும் வயதாகி விட்டது. ஆனாலும் பழைய நட்பு அல்லவா விட்டு கொடுக்க மனம் இல்லாமலும், ஒரு நிமிடம் கூட யோசிக்காமல், சரி நண்பா, நீ ஒரு காரியம் செய். உடனே ஒரு அரிவாள் எடுத்து வந்து என்னிடம் என்ன தேவையோ அதை வெட்டி நல்ல போட் செய்து அதில் பிரயாணம் செய்து இந்த உலகத்தில் இருக்கும் அதிசயங்களை
உன் குடும்பத்துடன் கண்டு களிப்பாய் என்றது.

ஆனால் மறுபடியும் எந்த வித தயக்கமும் இல்லாமல் அந்த மனிதன் மரத்தை வெட்ட ஆரம்பித்தான், அந்த மரத்துடன் விளையாடி இருக்கிறன், அதன் நிழலில் களைப்பாறி இருக்கிறான், மரத்தின் பழங்களை சாப்பிட்டு பசியாறி இருக்கிறான். அந்த மரத்தை அறுத்து தனக்கு வேண்டிய படகு செய்தான். அந்த வேலை முடிந்ததும் செய்யப்பட்ட படகின் மீது சவாரி செய்து சென்று விட்டான். உறவினர்கள், படகு அளித்த மரம் அனைத்தையும் மறந்தான். மனசாட்சி என்ற ஒன்று அங்கு பஞ்சாகி போனது.

ஒரு நாள் வயதான ஒரு மனிதன் அந்த மரத்தை கடந்து சென்று கொண்டிருந்தான். கடக்கும்போது அந்த மரம் ஏதும் கூறவில்லை. அதனால் அந்த மரத்தை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

அந்த மரம் வெட்டியபின் எப்படி இருந்ததோ அப்படியே பொலிவிழந்து இருந்தது. அதன் கிளைகள் வளரவில்லை. சும்மா நானும் ஒரு மரம் என்று நின்று கொண்டிருந்தது. ஆனால் இந்த முறை மரம் மௌனம் சாதித்தது.

ஆனால் இப்போது அந்த வயதான மனிதன் அழுதான் மிகவும் சத்தமாக அழுதான். கண்ணிர் தாரை தாரையாக கண்களில் இருந்து வடிந்து கொண்டிருந்தது.

இப்போதுதான் அந்த மரம் மிகவும் நலிந்து போய் நடுங்கிய குரலில் பேச ஆரம்பித்தது உனக்கு கொடுக்க என்னிடம் என்ன இருக்கிறது. நீ எதற்கு அழுகிறாய் நண்பா ? என்னிடம் படகு செய்ய தண்டுகள் இல்லை, பசி தீர்க்க பழங்கள் இல்லை, நீ படுத்து களைப்பாற தேவையான நிழல் கொடுக்க கிளைகள் இல்லை, தற்போது என்னிடம் இருப்பது எல்லாம் எனது வேர் ஒன்று தான் என்றது.

அந்த மனிதன் யோசித்தான், இதுவும் ஒரு நல்ல ஐடியா தான். மரத்தின் வேர் அருமையான இடம் படுத்து உறங்குவதிற்கு. மரத்தின் வேர் அருமையான தூக்கத்தை கொடுக்கும் என்று முன்னோர்கள் கூறி இருக்கிறார்கள். என்ற எண்ணம் தான் அவன் மனதில் ஓடியது.

மரம் நம் பெற்றோர்களையும் அந்த சிறுவன் நம்மையும் உணர்த்துகிறான்.

பி. கு.

இந்த கதையின் உட் கரு என்னவென்றால்? நான் யார் மனதையும் புண் படுத்த இதை எழுத வில்லை.

ஆனால் பலர் தன் பெற்றோர்களை கருவேப்பிலை போல் உபயோக படுத்தி விட்டு, வளர்ந்தவுடன் தூக்கி போட்டு விடுகிறார்கள்.

கைகள் விட்டு எண்ணி விடலாம் பெற்றோர்களை கடைசி வரை தன் கண்கள் போல பாது காத்து பார்த்து கொள்பவர்களை.

ஆனால் எவ்வளவு கஷ்டம் வந்தாலும் அந்த பெற்றோர்கள் நம்மை விட்டு பிரிவதை விரும்புவது இல்லை.

ஐயிரண்டு மாதங்கள் சுமந்து பெற்ற தாயின் - மறுபிறவி எடுத்த தாயின் - தியாகம் உணரப்படுவதில்லை.

குடும்ப பாரத்தை சுமக்க ஒரு தந்தை பட்ட கஷ்டங்கள் எல்லாம் காலாவதியாகி போய்விடுகின்றன.

மனிதன் வளர்ந்த பிறகு இவ்விருவரும் சுமையாக தெரிகிறார்கள்.

இந்த பதிவு நான் எழுதி இருப்பது யார் பெற்றோர்களை தனிமை படுத்துகிறார்களோ அவர்களுக்குத்தான். அவர்கள் மனம் திருந்தினால் முதியோர் இல்லங்கள் குறையும்.

பெற்றோர்களை நல்ல முறையில் கவனித்து கொள்பவர்களுக்கு சிரம் தாழ்த்தி என் நமஸ்காரங்களை இந்த பதிவின் மூலம் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன் .

ரம்யா