ஊட்டி அனுபவம் நண்பர்களுடன் !!

இது வரை குழந்தைகளுக்கு எழுதி வந்தேன். சில நாட்கள் நட்புகளுக்காக எழுதலாம்னு இப்போ இந்த அனுபவத்தை எழுதுகிறேன்.

பாகம் I

=========

வழக்கமாக எங்கள் அலுவலக நண்பர்கள் சிலர், எனது கல்லூரி தோழிகள் சிலர் எல்லாரும் சேர்ந்து அடிக்கடி டூர் செல்லுவோம். இப்பவும் கூட வேலைப் பளு அதிகம் இருந்தால் அந்த வார இறுதியில் ஏதாவது மலைப் பிரதேசத்தில் எங்களைக் காணலாம்.

இவ்வாறு செல்வதெல்லாம் பிளான் பண்ணி செல்வது கிடையாது, அதனால் கிடைக்கற ஆளுங்களை சேர்த்துக் கொண்டு கிளம்பி விடுவோம். ஆனால் வருடத்தில் இருமுறையாவது ப்ளான் பண்ணி டூர் சென்று விடுவோம். அப்படி சென்றது சென்ற வருடம் செப்டம்பர் மாதம் ஊட்டி டூர்.

எங்களுடன் வந்தவர்கள் அனைவருமே அறுந்த வாலுங்க(என்னையும் சேர்த்துத்தான் ஹி ஹி ஹி). ரயில்வே ஸ்டேஷன்லே எல்லாரும் கூடியவுடனே ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. ஒரே கலாட்டாதான். ஆனா இந்த வாலுங்களுக்கு எங்க அக்கான்னா கொஞ்சம் பயம்.

அக்கான்னா நீங்க அந்த அக்காவை என்று நினைக்க வேண்டாம். அதான் என் பதிவை படிச்சிட்டு கூட தூங்கினாங்களே அந்த அக்கா இல்லே. இவங்க என்னோட அக்கா. இப்போ குழப்பம் ஒன்னும் இல்லையே?? சரி இப்போ தொடருகிறேன்.

எல்லாரும் ரயிலுக்குள்ளே ஏறிட்டோம். எங்க எல்லாருக்கும் ஒரே இடத்தில் இருக்கைகள் அமையவில்லை. சிலர் ஒண்ணா இருந்தோம். சிலர் கொஞ்சம் தனித்தனியா இருந்தாங்க. உள்ளே போனவுடன் அப்படி அவங்க எல்லாம் தனியா இருப்பாங்களா? அதெப்படி முடியும். எல்லாரும் எங்க இடத்துலே வந்து அட்ஜஸ்ட் பண்ணி உக்காந்துகிட்டாங்க. பேச்சு பேச்சு தான் ஒரே கும்மாளம். பாட்டு, டான்ஸ் இப்படி பொழுதை தள்ளினாங்க (போக்கினோம்).

பக்கத்திலே இருக்கறவங்களை பற்றி கவலையா?? அப்படீன்னா என்னா? ஒன்னும் இல்லை. ஒரே ஆட்டம் தான் compartment சும்மா அதிர்ந்து போச்சில்லே அப்படீ ஒரே சத்தம். TTR உள்ளே வந்து அந்த ஜோதியிலே ஐக்கியம் ஆகி நொந்து விட்டார்.

அவரு வெளியே செல்லும்போது அவரு யாருன்னு அவருக்கே தெரியாம குத்து மதிப்பா தான் அடுத்த compartment போனார். அவரிடம் அவ்வளவு கேள்வி. அவரு வேலையை Resign பண்ற அளவுக்கு யோசிச்சு இருப்பாரு. அவ்வளவு அமர்க்களம் போங்க. எங்களை மாதிரி நிறைய பேரை பாத்திருப்பாறு போல. நாங்க பண்ண அமர்க்களத்துக்கு அவரு சிரிச்சுகிட்டே பதில் சளைக்காமல் சொன்னாரு. எங்க அக்கா தான் அவரையாவது உருப்படியா இருக்க விடுங்கன்னு கெஞ்சினாங்க. அப்புறம் தான் அவரை அந்த இடத்தை விட்டு நகர அனுமதித்தோம்.

இரயிலில் ஒரு மணி நேரம் எல்லோரும் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டு இருந்தோம். திடீரென்று நான்கு பேரை காணவில்லை. கொஞ்ச நேரம் ஆனது இந்த முறை ஐந்து பேரை காணவில்லை. மொத்தம் காணாமல் போன லிஸ்ட் ஒன்பது பேரு. எங்க அக்கா கேட்டாங்க (போன பதிவிலே சொன்ன அக்கா இல்லே). என்னா ஆச்சு கொஞ்ச பேரை காணலைன்னு. எனக்கும் ஒன்னும் புரியலை. இருபத்தைந்து பேரில் ஒன்பது பேரு காணோமா?? மீதி எவ்வளவு ?? (பழமைபேசி அண்ணா , இராகவன் நைஜீரியா அண்ணா கணக்கு சொல்லுங்க). மீதி இருக்கறவங்க அதானே இருங்க என்னாச்சுன்னு பாத்துட்டு வாரோம்னு எல்லாரும் கும்பலா கிளம்பி போனாங்க. போனவங்க அவ்வளவுதான்.

பிறகு நான் எனது தோழிகள் எட்டு பேரு மற்றும் தோழிகளின் இரு தம்பிகள் (8 + 2) பேசிக் கொண்டு இருந்தோம். சில நிமிடங்களில் ஒவ்வொருவராக வந்து கஷ்டப்பட்டு இருக்கையில் அமர்ந்தார்கள். பேச்சையும் தொடர்ந்தார்கள்.

மொதல்ல சுமாராக பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள்,இப்போ என்னாடான்னா சும்மா சும்மா சிரிச்சாங்க. நாங்க என்ன பேசினாலும் விழுந்து விழுந்து சிரிச்சாங்க. எனக்கு ரொம்ப வித்தியாசமா தெரிஞ்சிது, என் தோழிகளிடம் மெதுவாக என் சந்தேகத்தை கூறினேன். எங்க அக்கா இடத்தை காலி பண்ணிட்டு பின் பக்கத்து இருக்கையில் அந்த சிறுவர்களுடன் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். நாங்க ஏதோ சப்ஜெக்ட் பற்றி பேசுவதாக தவறாக நினைத்துக் கொண்டு சென்று விட்டார்கள்.

ஆனால் நம் நண்பர்களோ என்னா பேசினாலும் ஓவர் சிரிப்பு. இதில் அங்கு உறங்கி கொண்டிருந்த குழந்தை ஒன்று விழித்துக் கொண்டு அழ ஆரம்பிச்சது. இவர்களின் சத்தம் அதிகரித்தது. எனக்கு தர்மசங்கடமாகிப் போச்சு. எல்லாரும் போங்க அவங்க அவங்க பெர்த்லே போயி படுங்க மேட்டுபாளையம் போயி எழுப்பரோம்னு சொல்லி அனுப்ப முயற்சி பண்ணினாலும் ம்ம் ஒண்ணும் முடியலை.

குழந்தையின் அழுகை சத்தம் அதிகமானதால் என் அக்கா அங்கு வந்தார்கள். ஏம்பா இப்படி சத்தம் போடுகிறீர்கள். மீதி நாளை உதைகையில் போயி பேசிக் கொள்ளலாம்.இப்போ தூங்குங்கன்னு சொன்னாங்க. அக்கா என்றால் எல்லாருக்கேமே கொஞ்சம் பயம். இடம் காலி ஆனது. எனக்கு உள்ளூர ஒரே நிம்மதி.

ஒரு வழியா மேட்டுபாளையம் சென்று அங்கிருந்து உதகை அடைந்தோம். அமர்க்களமா ஊர் சுற்றிப் பார்த்தோம். மாலைப் பொழுது வந்தது. கடைசியாக எல்லாரும் பார்க் சென்று பார்த்துவிட்டு வந்து சாப்பிட்டோம். ஆனால் நண்பர்களோ எதுவுமே சாப்பிடாமல் எல்லாம் கையில் பார்சல் வாங்கிக் கொண்டார்கள். கிளம்பியும் விட்டார்கள். எல்லாவற்றிற்கும் பில் செட்டில் செய்து விட்டு விடுதிக்கு போனோம். அவர்களின் அறையை தாண்டிச் செல்லும் போது ஒரே சத்தம். எங்களுடன் வந்த இரண்டு சின்ன பசங்களும் அவர்கள் ரூமிற்கு சென்று விட்டார்கள்.

நண்பர்களின் அறையை எட்டிப் பார்த்தால்!! மேசை மீது ஐட்டங்கள் (வேறென்னா சரக்குதான்) மற்றும் சாப்பாடு இருந்தது. ஐட்டங்களைப் பார்த்தவுடன் எனது தோழிகளின் தம்பிகளை எங்களுடன் அழைத்து வந்து விட்டேன். வந்த எடத்துலே ஏதாவது கசமுசா ஆகிவிட்டால் என்ன செய்வது அவர்கள் பெற்றோர்களுக்கு நான்தானே பதில் சொல்லணும் அதான்.

ஆனால் அந்த பசங்களுக்கோ அண்ணன்களுடனே கொஞ்ச நேரம் இருந்து விட்டு வருகிறோமே என்று கெஞ்சினார்கள். பசங்களுக்கு பதினைந்து வயதுதான். இந்த வயதிலே இந்த ஐட்டங்கள் வேண்டாம் என்ற ஒரு நல்ல எண்ணம் தான். நான் பேசாமல் வாங்க இல்லேன்னா ஊருக்கு பஸ் ஏற்றி விடுவேன் என்று மிரட்டினேன். பயந்து வந்து விட்டார்கள். யாரு கண்டா உள்ளே திட்டிக் கொண்டே வந்திருப்பார்கள். நசரேயன் சொல்வது போல பூலான் தேவி கணக்கா மிரட்டினா திட்டத்தானே செய்வாங்க!!

எல்லாரும் நம்ப பப்பு மற்றும் கிஷோர் மாதிரி சமத்து பிள்ளைங்களா இருந்த பரவா இல்லை. அவங்களைப் பற்றி விவெரம் தெரியலயே அதான்..... நீங்க என்ன சொல்லறீங்க இப்போ?? நான் சொல்லறது சரிதானே??

அடுத்த பதிவையும் படிங்க. அப்போதான் ஊட்டி பார்த்த ஒரு நிறைவு மனதிற்கு கிடைக்கும்.