பரந்த மனம் வேண்டும் !!!

நான் கேள்விப் பட்ட ஒரு சிறு கதை!!


ஒரு கிணற்றில் தவளை ஒன்று வாழ்ந்தது. நீண்ட காலமாக அங்கு அது வசித்து வந்தது. அங்கேயே பிறந்து அங்கேயே வளர்ந்த அது சின்னஞ்சிறியது.

அந்த தவளை நாள்தோறும் நீரில் இருந்த புழுபூச்சிகளையும், கிருமிகளையும் மிகவும் சுறுசுறுப்பாக அகற்றி சுத்தப் படுத்தியது. அந்தச் சுறுசுறுப்பு, நம் தற்காலக் கிருமி ஆராயிச்சியாளர்களுக்கு இருந்தால் அது அவர்களுக்குப் பெருமை தரும் விஷயமாகும். அவ்வாறே வாழ்ந்ததால் அந்தத் தவளை சிறிது பருத்தும் விட்டது.

ஒரு நாள் கடலில் வாழ்ந்து வந்த தவளை ஒன்று அங்கு வந்து அந்தக் கிணற்றில் விழுந்தது.

கிணற்றுத் தவளை: நீ எங்கிருந்து வருகிறாய்??

கடல் தவளை: கடலில் இருந்து

கிணற்றுத் தவளை: கடலா? அது எவ்வளவு பெரியது?? எனது கிணற்றளவு பெரிதாயிருக்குமா? என்று கூறி, ஒரு பக்கத்தில் இருந்து மறுபக்கத்திற்குத் தாவிக் குதித்தது .

கடல் தவளை: நண்பா, இந்தச் சின்னக் கிணற்றோடு எப்படி கடலை ஒப்பிட முடியும் என்று கேட்டது கடல் தவளை.

கிணற்றுத் தவளை: மறுபடியும் ஒரு குதி குதித்தது, உனது கடல் இவ்வளவு பெரிதாய் இருக்குமா? என்று கேட்டது.

கடல் தவளை: ச்சேச்சே! என்ன இது முட்டாள்தனம்! கடலை உன் கிணற்றோடு ஒப்பிடுவதா?

கிணற்றுத் தவளை: நீ என்ன சொன்னாலும் சரி, என் கிணற்றைவிட எதுவும் பெரிதாக இருக்க முடியாது. கண்டிப்பாக, இதைவிடப் பெரியதாக எதுவும் இருக்க முடியாது. இவன் பொய்யன், இவனை வெளியே விரட்டுங்கள்! என்று கத்தியது கிணற்றுத் தவளை.

காலங்காலமாக இருந்து வருகின்ற கஷ்டம் இதுதான்

இந்த கஷ்டத்திற்கு விவேகானந்தர் கூறிய ஒரு கூற்று என் நினைவிற்கு வருகிறது அதை பார்ப்போம்:

நான் இந்து. நான் என் சிறிய கிணற்றிற்குள் இருந்து கொண்டு என் சிறு கிணறுதான் முழுவுலகம் என்று நினைக்கிறேன், கிறிஸ்தவன் தனது மதமாகிய சிறு கிணற்றிற்குள் அமர்ந்து கொண்டு, தன் கிணறுதான் முழுவுலகம் என்று நினைக்கிறான். அவ்வாறே முகமதியனும் தன் சிறு கிணற்றில் உட்கார்ந்து கொண்டு, அதுதான் முழுவுலகம் என்று நினைக்கிறான். நமது இந்தச் சிறிய உலகின் எல்லைகளைத் தகர்த்தெறிய இறைவன் அருள்புரிவான் என்று நம்புகிறேன்.