ஆதரவற்ற குழந்தைகளும் - முதியவர்களும்!!

ஆதரவைத் தேடும் ஆதரவற்றோர் குழுமி இருக்கும் சோலைகள்!!

இந்த பதிவு எனது ஐம்பதாவது பதிவு. நான் பதிவு ஆரம்பிக்கும் போது என்னுடன் எனது சகோதரியும், ஒரே ஒரு சகோதரர் மட்டும் தான் இருந்தார்கள்.

எழுத ஆரம்பித்த சிலநாட்களிலேயே ஜீவன் என்ற அருமையான மனிதரை நண்பராகக் கிடைக்கப் பெற்றேன். இதைத் தொடர்ந்து பதிவுலகில் பல நண்பர்கள், சகோதரர்கள் மற்றும் சகோதரிகள் கிடைக்கப் பெற்றேன்.

இன்று எனது ஐம்பதாவது இடுக்கைக்கிற்கு சகோதரி ராமலக்ஷ்மி மற்றும் ஜீவன் அவர்களும் இந்த இடுக்கை எழுத ஊக்கச்சக்தியாக இருந்தார்கள்.

சகோதரி ராமலக்ஷ்மி எழுதிய தொகுப்பு --> இவர்களும் நண்பர்களே...

நண்பர் திரு.ஜீவன் எழுதிய தொகுப்பு --> இறைவனின் குழந்தைகள்

எழுதச் சொன்ன எனதன்புச் சகோதரி ராமலக்ஷ்மி அவர்களுக்கு எனதன்பு வணக்கத்தையும் எனது நன்றியையும் தெரிவித்துக்க் கொள்கின்றேன். அதே போல் திரு.ஜீவன் அவர்களுக்கும் எனதன்பு வணக்கத்தையும் எனது நன்றியையும் தெரிவித்துக் கொள்கின்றேன்.

சில அருமையான பிள்ளைகள் தனது பெற்றோர்களை அன்பான முறையில் கவனித்துக் கொள்கின்றார்கள். நான் ஒட்டு மொத்தமாக அனைவரையும் குறை கூறவில்லை. ஆதரவின்றி இதுபோல் இல்லங்களில் வசித்துக் கொண்டிருக்கும் பெற்றோர்களை மையமாக வைத்து இதை எழுதுகின்றேன்.

முதியோர் இல்லங்கள்

======================

ஆதரவற்றோர் இல்லங்கள் பல உள்ளன, அதில் எதைச் சொல்ல. எனக்கு இது போன்ற இல்லங்களின் தொடர்பு சமீப காலமாகத்தான் என்றில்லை - சிறு வயது முதல் எனக்கு இது போன்ற இல்லங்களுடன் தொடர்பு உண்டு. நான் பாட்டியிடம்தான் வளர்ந்தேன். அவர்கள் பாட்டி என்ற அன்பை மட்டும் தான் தர முடியும் இல்லையா? அம்மா மற்றும் அப்பா என்ற அன்பை தர முடியுமா? முடியவே முடியாது!! அப்போது எங்கள் வீட்டின் அருகே ஒரு இல்லம் இருந்தது. அங்கே அடிக்கடி சென்று விடுவேன்.

அவங்களை எல்லாம் பார்க்க எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கும். புரியாத வயது. ஆனாலும் ஏதோ ஒன்று என் மனதில் நெருடிக் கொண்டே இருக்கும். இவர்கள் ஏன் இப்படி இருக்கிறார்கள்? எனது எட்டு வயதில் என் மனதை அரித்த எண்ணங்கள் அவை!! நமக்காவது பாட்டி இருக்காங்க, ஆனா இவங்களுக்கு அந்த உறவு கூட இல்லையே! என்ற எனது நியாயமான கேள்விகள் தான் என்னை வாட்டி எடுத்த நினைவுகள். அடிக்கடி அங்கே சென்று அவர்களுக்கு வேண்டிய உதவிகளை செய்வேன்.

என்ன உதவி?? பெருக்குவேன், துணிகள் மடித்துத் தருவேன், இல்லத்தின் மேலாளர் கடையில் சென்று ஏதாவது வாங்கி வரச் சொன்னால் அதை வாங்கித் தருவேன். அந்த வயதில் எனக்கு தெரிந்த உதவி அவ்வளவுதான்.

இப்படித்தான் எனக்கு ஆதரவற்றோர் இல்லங்கள் பழக்கமாயின. நான் வளர வளர, இவர்களின் நினைவுகளும்,சந்திப்புகளும் உரம் போட்டது போல் என்னுடனேயே வளர்ந்து வந்தன. பள்ளியில் படிக்கும் போது அந்த வயதின் பரிணாம வளர்ச்சி, கல்லூரியில் படிக்கும்போது சற்றே பகுத்து பார்க்கும் பரிணாம வளர்ச்சி. அதன் பிறகு சிறிது இடைவெளி. நானாக ஏற்படுத்திக் கொள்ளாத இடைவெளி தான் அது. நினைவுகள் மட்டும் கோலோச்சிய நாட்கள் அவை. என் நினைவுகள் மங்கிய நாட்களில்தான் நான் இவர்களை மறந்தேன் என்று கூற வேண்டும். நினைவுகள் மீண்டவுடன் அனைவரையும் சந்த்தித்த அந்த நாள் நான் மறுபடியும் புத்துணர்வை அடைந்த நாளாகும்.

பூ, காய், கனிகள் இவற்றை கிளைகள் தாங்குகின்றன. கிளைகளை மரம் தாங்குகின்றது, மரத்தை வேர்கள் தாங்குகின்றன என்றாலும் அந்த வேர்களைத் தாங்குவது யார்? இங்கே பூமித் தாய் தாங்குகிறார்கள் என்பது எல்லாரும் அறிந்த உண்மையே! ஆனால் நிஜ வாழ்க்கையில், இது போல் கேள்விக் குறியாய் நிற்கும் மரங்களைத் தாங்குவது யார்? இது ஒரு கேள்விதானே? விடை தெரியவில்லை தானே? இதே போல்தான் சில இடங்களில் கவனிக்க முடியாத நிலையில் இருக்கும் முதியோர்கள் "ஆதரவற்றோர்கள்" லிஸ்டில் சேர்ந்து விடுகிறார்கள்.

ஆதரவற்றோர்கள் இல்லங்களை மறுவாழ்வு இல்லங்கள் என்றும் கூட கூறலாம். ஏனெனில், அங்கு சேர்ந்த பிறகு பலவிதமான சொந்தங்களை ஏற்படுத்திக் கொள்கின்றார்கள் இந்த ஆதரவற்ற முதியவர்கள். அது போல் ஏற்பட்ட சொந்தங்களை தமது சொந்தங்களாகவே பாவித்து அவர்களுடன் தனது வாழ்க்கைப் பாதையையும் இணைத்து நடக்க ஆரம்பித்து விடுகின்றார்கள். எப்படியும் வாரம் ஒரு முறை இது போல் உள்ள இல்லங்களுக்கு சென்று விடுவேன். யாராய் இருந்தாலும் பாரபட்சம் கிடையாது. எல்லோருடனும் பேசுவேன்.

முதியவர்களிடம் கனிவாகவும், அதே நேரத்தில் அவர்களின் எண்ண ஓட்டங்களுக்கு ஏற்றவகையில் பேசினால்தான் அவர்கள் விரும்புவார்கள். அவர்களின் முகபாவத்த்ல் இருந்து தெரிந்து கொண்டுவிடுவேன் இவர்கள் என்ன மூடில் இருக்கின்றார்கள் என்று. இதெல்லாம் ஒரு பெருமை கிடையாதுங்க. இது போல் பலரை பார்த்து நான் பெற்ற அனுபவம் தான் காரணம். அவர்களின் மன நிலைக்கு ஏற்ப பேசுவதால் என்னை மிகவும் பிடிக்கும்.

அருகே சென்று அமர்ந்தால், எப்படி வந்தாய், பஸ் என்று கூறினால், ரொம்ப கூட்டமாய் இருந்ததா? என்று கனிவுடன் கேட்பார்கள். கொஞ்சம் களைப்போடு சென்றால் வேலை அதிகமா? இல்லை பஸ்சில் கூட்டத்தில் கஷ்டப்பட்டு வந்தாயா?? இல்லை ஒன்றும் சாப்பிடாமல் வந்தாயா என்று கனிவுடன் விசாரிப்பார்கள் . சாப்பிடவில்லை என்றால் தன்னிடம் உள்ள ஏதாவது ஒன்றை சாப்பிட தருவார்கள். அதை நாம் வாங்கி சாப்பிட்டு விட்டோம் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள், அப்படியே நெகிழ்ந்து விடுவார்கள். அருகே அமர்ந்து, நாம் உண்ணுவதை ரசித்து, நம் தலை கோதி கண்களில் நீர் மல்க அமர்ந்த்திருப்பார்கள். சிலர் ஜோடியாகவும் இருப்பார்கள். சிலர் தனியாகவும் இருப்பார்கள்.

இதில் என்ன பெரிய விஷயம் என்னவென்றால், அவர்களின் உறவினர்கள் இவர்களை தொடவே மாட்டார்களாம். கூட வந்திருக்கும் குழந்தைகளுக்கு அன்பாக ஏதாவது கொடுத்தால் இவர்கள் முன்னாடியே குப்பைத் தொட்டியில் போட்டு விடுவார்களாம். இதெல்லாம் கூறி கண் கலங்குவார்கள்.

வாழ்க்கையை தொலைத்த பெண்கள்
================================
அதே போல் சிறுவயதிலேயே வாழ்க்கையை தொலைத்து விட்டு நிற்கின்ற பெண்கள்- என்ன சொல்வது என்றே தெரியாது, அந்த முகத்தில் குழந்தைதனம் கூட மறைந்திருக்காது, அவர்களின் கைகளில் ஒரு குழந்தை இருக்கும்! இப்படி எல்லோருடனும் சிறிது நேரம் கழிப்பேன். சில பெண்கள் ஒருவரிடமும் பேசவே மாட்டார்கள். என்ன கேட்டாலும் அமைதிதான் காப்பார்கள். அதையும் நிர்வாகம் என்னிடம் கூறும். நிர்வாகம் அந்த பெண்களின் மனதில் என்ன இருக்கின்றது என்பதை அறிந்து கூறச் சொல்லுவார்கள். அதெப்படி பேசாமல் இருப்பது என்று, நான் எப்படியாவது பேச வைத்து விடுவேன். முதலில் கொஞ்சம் கஷ்டமாக இருக்கும், இரண்டாவது முறை சந்திக்கும் போது சென்ற முறையைவிட பேசுவது கொஞ்சம் சுலபமாகத் தெரியும்.

அது போல் என் மனதிற்கு தெரிந்தால் அடுத்த நாளே அலுவலகத்தில் விடுப்பு கொடுத்து விட்டு மதியம் சென்று சந்திப்பேன்.. என்னை எதிர்பார்க்காத தருணத்தில் பார்த்துவிட்டால் என்னை மலர்ந்த முகத்துடன் வரவேற்பார்கள். இப்படித்தான் அவர்களின் மனதில் இடம் பிடித்து, பிறகு விவரம் அறிந்து அவர்களின் பெற்றோகளிடம் சேர்க்கும் வரை எனது பங்கு இருக்கும். அப்போது அந்த பெற்றோர்கள் என்னை கனிவுடன் பார்த்து இவ்வளவு சிறிய வயதில் உனக்கு இவ்வளவு சிரமம் எங்க பொண்ணு வைத்துவிட்டதே நீ நல்லா இருப்பாய் மகளே ! என்று வாழ்த்தியவர்களும் உண்டு.

அதற்கும் அவர்களை ஆசுவாசப் படுத்தி அந்த தவற்றையும் மன்னித்து விடுங்கள் என்று கூறுவேன். அந்த இடத்தில் என்னை நிறுத்தி பார்ப்பேன், மிகவும் கஷ்டமாக இருக்கும். ஆனால் அவர்களுக்கு ஆறுதல் சொல்லும்போது குற்ற உணர்வுடன் கூறுவேன், ஆனால் அவர்கள் அப்படியே எடுத்துக் கொள்ளுவார்கள். நான் கூறுவதையும் ஏற்றுக் கொள்ளுவார்கள். இப்படித்தான் வாழ்க்கைப் பாதை சீராகப் போய்கொண்டு இருக்கின்றது.

மழலை இல்லம்

=================

மேலே காணும் பிறந்து ஆறே நாட்களான நான் பெயர் வைத்த குழந்தை!!

மேலே காணும் குழந்தைகள் தான் நான் கூறிய AIDS என்ற அரக்கன் தாக்கிய குழந்தைகள். இது போல் நிறைய குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். நிர்வாகம் இதற்கு மேல் விவரம் தெரிவிக்க விரும்பவில்லை.

ஆதரவற்றோர் இல்லம் ஒன்றில் "மழலை இல்லம்" என்று ஒரு பகுதி. அதில் இருக்கும் மழலை பட்டாளங்களுக்கு நான் மிகவும் பழக்கம். பேச தெரியாது. ஆனால் என்னை அந்த பிஞ்சு மனங்களுக்கு நன்றாக அடையாளம் தெரியும், என்னை பார்த்தவுடன் துள்ளுவார்கள். சிரிப்பார்கள், தூக்கச் சொல்லி அடம் பிடிப்பார்கள். இதில் ஒன்றிற்கு இரண்டாகப் போட்டி வேறு. இருக்கும் எல்லாரையும் தூக்கி கொஞ்சி விட்டு படுக்க வைத்தால்தான் அடங்குவார்கள். இல்லையென்றால் அடம்தான் அதிகமாகும். அந்த குழந்தைகள் அத்தனையும் தூக்கிக் கொண்டு வந்திடலாமான்னு ஆசையா இருக்கும்.

இதில் பெரிய வருத்தம் என்னவென்றால் சில குழந்தைகளுக்கு AIDS என்ற அரக்கன் தாக்கி இருக்கிறான் என்பது தான் மிகப் பெரிய சோகம். உள்ளே நுழைந்தவுடனே எல்லாம் ஓடி வந்து நம்மை கட்டிக்கொள்ளும். இதில் பல குழந்தைகளுக்கு நானும், எனது சகோதரியும் பெயர் வைத்து இருக்கின்றோம். பல குழந்தைகள் தத்து கொடுக்கப்பட்டு வெளிநாடு சென்று விட்டன. அது போல் குழந்தைகள் அதிகம் கிடைக்கும் இடம் பஸ் நிறுத்தம்தான். இவர்களுக்கு மருத்தவர்கள் கொடுக்கச்சொல்லும் உணவு மிகவும் சிறந்ததாக இருக்கும். இப்படியும் சில குழந்தைகள் வளருகிறார்கள். உடலுக்கு போடும் சோப்பில் இருந்து உட்கொள்ளும் உணவு வரை மருத்துவரின் ஆலோசனையின் பேரில்தான் கொடுப்பார்கள். ஏனெனில் பிறந்தவுடன் எடுத்து வரும் குழந்தைகள்தான் இங்கே அதிகம்.

ஒவ்வொரு குழந்தைகளுக்கும் தனித்தனி தொட்டில்கள், ஐந்து குழந்தைகளுக்கு ஒரு பணிப்பெண். சுத்தமாக எப்போதும் வைத்திருத்தல். அருமையான நிர்வாகம். தனியாரோடதுதான். அதில் ரெண்டு குழந்தைகளை எடுத்து வந்திடலாமான்னு மனது அடம் பிடிக்கும். ஆனால் எங்க குடும்ப நண்பர் வக்கீலாக இருக்கிறார். இப்போது நல்லாத்தான் இருக்கும் காலப் போக்கில் நீ தேர்ந்தெடுத்திருக்கும் வாழ்க்கைக்கு பெரிய களங்கத்தை உண்டு பண்ணும் என்றார். அதனால் அந்த முயற்சியில் இருந்து பின் வாங்கிட்டேன்.

வெளியாட்கள் பல தடைகளைத் தாண்டித்தான் அந்த குழந்தைகளை சந்திக்க முடியும். வெளியில் இருந்து வரும் உணவுப் பொருட்கள் - ச்சான்சே இல்லே. யாரும் நேரடியாக கொடுக்க முடியாது. அவ்வளவு கட்டுப்பாடு! அதனால் குழந்தைகள் எப்போதும் ஆரோக்கியமாக இருக்கின்றன. அதே போல் தத்து எடுத்துக் கொள்ள வருபவர்களும் அவ்வளவு சுலபமாக தத்து எடுக்க முடியாது. எல்லாமே சட்டத்திற்கு உட்பட்டுதான் கொடுப்பார்கள். பிறகு அவர்கள் நல்ல முறையில் வளர்கிறார்களா என்பதையும் நிர்வாகம் பொறுப்புடன் கவனித்துக் கொண்டுதான் இருக்கும்.

இவர்களை நான் ஆதரவற்ற குழந்தைகள் என்றே கூற மாட்டேன், அவர்களுக்குத் தான் நாம் இருக்கின்றோமே என்று நிர்வாகத்திடம் கூறுவேன். இந்த இல்லத்தில் வளர்ந்து வரும் குழந்தைகள், விவரம் அறியாப் பருவத்திலேயே வளர்ப்புப் பெற்றோர்களை அடைந்து விட்டால், அவர்களின் வாழ்க்கையில் துன்பமே இல்லை. உலகத்தில் உள்ள எல்லா இன்பங்களையும் அந்த செல்வங்கள் பெறவேண்டும் என்றும் நான் எண்ணுவதுண்டு. ஆனால் அவ்வாறு ஒரு வாழ்க்கை அமையாதவர்கள், அந்த இல்லத்திலேயே வளர்வதும் உண்டு. அது போல் வளர்பவர்கள் தனது வாழ்க்கை மிகவும் சோகத்தில் இருப்பது போல் எப்போதும் நினைத்துக் கொண்டு இருப்பார்கள்.

அவர்களுக்கு நல்ல கல்வி, நல்ல உடைகள், நேரத்திற்கு தேவையான உணவு இவற்றை கொடுத்தாலே போதும் நிர்வாகத்திற்கு மிகவும் உதவியாக இருக்குமே. அவர்களுடன் சில மணி நேரம் கழித்தால் அவர்களின் சோகம் தவிர்க்கப்படும்.

இந்த இல்லம்தான் சிறந்தது, அந்த இல்லம் தான் சிறந்தது என்று நான் எதையும் கூறமாட்டேன். எனக்கு தெரிந்த வரையில் நிறைய இல்லங்கள் புற்றீசல் போல் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்து வருகின்றது. அவர்களுக்கு நம்மால் இயன்ற உதவியை நாமும் செய்து வருகின்றோம்.

இது போல் உள்ளவர்களுக்கு உதவிக் கரம் இன்னும் அதிகமானால் சந்தோஷமே. அருகில் உள்ள இல்லங்களுக்கு சென்று தன்னால் இயன்ற சிறு உதவின்னாலும் போதுமே.

ஆனால் எவ்வளவோ செலவு செய்கின்றோம். நம்மால் முடிந்த நேரத்தில், முடிந்த பொருட்களை இந்த குழந்தைகள் மற்றும் முதியவர்களுக்கும் வாங்கிக் கொண்டு சென்று கொடுத்து விட்டு, ஒருநாள் முழுவதும் அவர்களுடன் கழிக்கும் சுகம் வேறு எதிலும் வராது. அந்த அருமையான உணர்வை நானும் அனுபவித்திருக்கின்றேன். என்னைப் போல் நிறைய பேர் அனுபவித்து இருப்பார்கள். அந்த சுகத்திற்கு வேறு எதுவும் ஈடு ஆகாது.

இந்த தலைப்பு பற்றி எழுத ஆரம்பித்தால் முடிவே இருக்காது. ஆனாலும் நான் இப்போது முடிக்கும் பகுதிக்கு வந்து விட்டேன். மற்றவைகளை அடுத்து ஒரு சந்தர்ப்பம் வரும்போது உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கின்றேன்.

மறுபடியும் என்னை எழுதத் தூண்டிய சகோதரி ராமலக்ஷ்மிக்கும், நண்பர் ஜீவனுக்கும் நன்றி.

இப்போதெலாம் நேரடியாகவே சிலரை தேர்ந்தெடுத்து எங்களால் முடிந்த உதவிகளை செய்து வருகிறோம். இல்லங்களில் இருப்பவர்களை நேரம் கிடைக்கும் போது சென்று பார்த்து வருவோம். அதே போல் சுனாமியில் சிக்கி தனித்து விடப்பட்ட குழந்தைகளை கவனித்து வருகின்றோம். அவர்களின் கல்வியில் அதிகம் கவனம் செலுத்துகின்றோம். கல்வி அறிவைக் கொடுத்தால் அவர்கள் பலரை காப்பாற்றலாம் அல்லவா??

எனது எதிர்காலத் திட்டம்
=========================

தனித் தனியாக என்னால் கவனிக்கப்படும் அனைத்து உள்ளங்களையும் ஒரே கூரையின் கீழ் கொண்டுவந்து வைத்து, தேவையான எல்லா வசதிகளையும் செய்து கொடுக்க வேண்டும். இது எனது ஆசை. இந்த ஆசை நிறைவேறுவது என்பது எனது அன்பு நெஞ்சங்ககளான உங்கள் வாழ்த்துக்களில் உள்ளது.