எது தானம் ??

என் சக வலைப்பதிவர்களின் வீட்டுச் செல்லங்களுக்கு!!

குருச்சேத்திரப் போருக்குப் பிறகு, பாண்டவ சகோதரர்கள் ஐவரும் பெரிய யாகம் ஒன்றை நடத்தினார்கள். அதில் ஏழைகளுக்கு மிகுந்த அளவில் தானம் அளிக்கப்பட்டது. எல்லாரும் அந்த யாகத்தின் சிறப்பையும் பெருமையையும் கண்டு வியந்து, அத்தகைய ஒரு யாகத்தை இதுவரை உலகம் கண்டதில்லை என்று பாராட்டினர்.

யாகம் நிறைவுற்ற பின்னர் அங்கே ஒரு கீரிப்பிள்ளை வந்தது. அதன் உடம்பின் ஒரு பகுதி பொன்னாகவும், மற்ற பகுதி சாம்பல் நிறத்திலும் இருந்தது. உள்ளே நுழைந்த கீரிப்பிள்ளை யாக குண்டத்தில் இருந்த சாம்பலில் விழுந்து புரண்டது.

பின் எல்லோரையும் பார்த்து. நீங்கள் அனைவரும் பொய்யர்கள், இது யாகமே அல்ல என்று கூறியது.

கேட்டவர்கள் திகைத்தார்கள். என்ன! இது யாகம் அல்ல என்றா சொல்கிறாய்? எவ்வளவு பொன்னும் பொருளும் ஏழைகளுக்கு அள்ளி கொடுக்கப் பட்டுள்ளது என்பது உனக்கு தெரியுமா?? எல்லோரும் செல்வந்தர்களாகி மகிழ்ச்சியில் திளைக்கின்றனரே! இதுவரை மனிதன் செய்தவற்றுள் மிக அற்புதமான யாகம் இது என்றனர்.

அதற்கு கீரிப்பிள்ளை கூறியது, முன்பொரு முறை சிறிய கிராமம் ஒன்றில் பிராமணர் ஒருவர், தன் மனைவி, மகன் மற்றும் மருமகளோடு வாழ்ந்து வந்தார். அவர்கள் மிகவும் ஏழைகள். பிறருக்குப் படிப்பும் சாஸ்திரமும் சொல்லித் தந்து, அதனால் கிடைக்கும் மிகக் குறைந்த பொருளைக் கொண்டு வாழ்ந்து வந்தார்கள்.

ஒருமுறை அந்த நாட்டில் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. முன்பு எப்போதையும் விட அந்தப் பிராமணக் குடும்பம் மிகுந்த துன்பத்திற்கு உள்ளாகியது. பல நாட்கள் பட்டினியில் கழிந்தன.

அதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு நாள் காலயில் அந்தப் பிராமணருக்கு பார்லி மாவு கிடைத்தது. அதைப் பக்குவம் செய்து பங்கிட்டு நால்வரும் உண்ணத் தயாராயினர். அந்த வேலையில் அவர்களின் வீட்டுக் கதவு தட்டப்பட்டது. பிராமணர் கதவத் திறந்தார். எதிரே விருந்தினர் ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார்.

இந்தியாவில், விருந்தினர் என்பவர் வழிபாட்டிற்கு உரியவர். அந்த வேளைக்கு அவர் தெய்வமே; அந்த நிலையில் அவர் போற்றப்பட வேண்டும்.

எனவே அந்த ஏழைப் பிராமணர் விருந்தாளியை அன்போடு வரவேற்று உள்ளே அழைத்துச் சென்றார். பின்பு தன் பங்கு உணவை அந்த விருந்தாளிக்குக் கொடுத்துச் சாப்பிடும்படி உபசரித்தார்.

வந்தவரோ கணநேரத்தில் மாவு முழுவதையும் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஐயோ நீங்கள் என்னைக் கொல்கிறீர்களே! பத்து நாட்களாக நான் பட்டினி கிடக்கிறேன். இந்தச் சொற்ப உணவு என் பசியைத் தூண்டி அல்லவா விட்டுவிட்டது, என்று கதறினார்.

உடனே அந்தப் பிராமணரின் மனைவி கணவரிடம், என் பங்கை அவருக்குக் கொடுங்கள் என்று கூறினாள். பிராமணரோ வேண்டாம் என்றார். அதற்கு அவள், வந்திருப்பவர் விருந்தினர். வீட்டிற்கு வந்த விருந்தினரின் பசியைப் போக்கி உபசரிப்பது இல்லறத்தார்களாகிய நமது கடமை. அவருக்குக் தர உங்களிடம் ஒன்றும் இல்லாதபோது, என்னிடம் இருப்பதைக் கொடுக்க வேண்டியது மனைவியாகிய என் கடமை என்று கூறித் தன் பங்கை அந்த விருதாளிக்குக் கொடுத்தாள்.

அதை உண்ட பிறகும் விருந்தாளியின் பசி தீரவில்லை. அவர் துடித்தார்.

இதைப் பார்த்த அந்தப் பிராமணரின் மகன், தந்தையின் பாரத்தைச் சுமப்பதில் உதவ வேண்டியது மகனின் கடமை. இதோ என் பங்கு உணவையும் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று தன் பங்கை அந்த விருந்தாளியிடம் கொடுத்தான்.

அப்படியும் விருந்தாளியின் பசி அடங்கவில்லை. அவர் மிகுந்த வேதனைப் பட்டார். இதைக் கண்ட அந்த மகனுடைய மனைவி தன் பங்கையும் கொடுத்தாள். அதை உண்டபின் அவரது பசி தீர்ந்தது. அவர்களை வாழ்த்தி விடைபெற்றார், அந்த விருந்தாளி.

ஆனால் வீட்டிலுள்ள நால்வரும் பசியின் கொடுமையால் அன்றிரவே இறந்து போனார்கள்.

அந்த மாவில் கொஞ்சம் அங்கே தரையில் சிந்தியிருந்தது. நான் அந்த மாவின் மீது புரண்டபோது என் பாதி உடம்பு பொன்னாகியது. அதை நீங்கள் இதோ பார்க்கிறீர்கள்.

அது போல் நிகழ்வுகள் எங்கேயாவது நடந்துள்ளதா என்று அறிந்தால் அதில் புரண்டு மீதி பாதி உடலையும் பொன்னாக்கி கொள்ளத்தான் ஆசைப் படுகின்றேன்.

அந்த இடம் நோக்கி அலைந்து கொண்டிருக்கின்றேன். இங்கு பெரிய யாகம் நடப்பதாகவும் ஏழைகளுக்கு தானம் செய்வதாகவும் அறிந்து இங்கு ஓடோடி வந்து உங்கள யாக குண்டத்தில் விழுந்து புரண்டேன். அந்த அந்தணர் வீட்டில் சிதறிக் கிடந்த சிறிய பார்லி மாவில் புரண்டு பாதி பொன்னான என் உடலின் மீதி பாதியும் பொன்னாக்க நினைத்துதான் இந்த காரியத்தை செய்தேன். ஆனால் நடந்தது என்ன ? என் உடல் பொன்னாக மாறவில்லை.அப்போ உங்கள் யாகம் தவறுதானே என்றது அந்த கீரிப்பிள்ளை.

அங்கு அமர்ந்திருந்தவர்கள் என்ன சொல்லுவது என்று புரியாமலும், என்ன தவறு நடந்திருக்க முடியும் என்றும் யோசிக்க ஆரம்பித்தனர்.


பின்குறிப்பு
==========

நான் எழுதும் இந்தக் கதைகள் ஏற்கனவே நீங்கள் அனைவரும் படித்திருப்பீர்கள். இந்த கதைகள் நான் எழுதக் காரணம் இருக்கின்றது. நான் சில தினங்களுக்கு முன் ஒரு நாள் இரவு வலைப்பதிவு அண்ணா ஒருவரிடம் சாட்டிங்கில் பேசிக் கொண்டு இருந்தேன். மிகவும் நேரம் ஆகிவிட்டதால் அப்போது அந்த அண்ணா சொன்னாங்க ஏன்மா இன்னும்
தூங்காமல் இருக்கே. நான் வேணும்னா ஒரு கதை சொல்லாவா என்றார். நான் என் சிறு பிராயத்துக்கே சென்று விட்டேன். கதை சொன்னார் மிக அருமையான கதை.

கதை சொல்ல ஆரம்பிக்கும்போது ஒரு தந்தையின் ஆர்வம் அவர் குரலில் தெரிந்தது. முடிக்கும் போது குழந்தைக்கு சொன்ன ஒரு முழுமையும், பெருமிதமும் அவர் குரலில் தெரிந்தது. அதன் பாதிப்புதான், இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கும் கதைகள். கதைக்காக ஏங்கும் குழந்தைகள்! அருகே இருந்தும் அவர்களுக்கு வேலைப் பளுவின் காரனமாக கதை சொல்ல முடியாத தந்தைமார்கள் மற்றும் தாய்மார்கள்!! அருகே இருந்து தன் குழந்தைகளுடன் கழிக்க முடியாமல், தொலை தூரத்தில் இருக்கும் அன்பு தந்தைகள் இவர்களின் ஏக்கத்தைப் போக்கவே இந்தக் கதைகள்.

குழந்தைகளை நினைத்து ஏங்கும் தந்தைமார்களான என் சகோதரர்களின் செல்லங்களுக்கும் இந்த அத்தை எழுதும் மிகச் சிறிய கதைதான்! இது என் கற்பனைக் கதை அல்ல. எல்லாரும் கேள்விப்பட்டு தற்சமயம் மறைந்து கொண்டிக்கும் கதைகள்தான்.

நான் இப்போது எழுதிக்க் கொண்டிருப்பதற்கு முக்கிய காரணம், தனித்தனியாக இந்தக் கால என் செல்லங்ககளுக்கு சொல்ல முடியாது. அதனால் இந்த பதிவின் மூலமாக சொல்லுகிறேன். என் நோக்கம் அவ்வளவுதான்.