ரம்யாவின் சோகம் !!!

ஆமாங்க ரொம்ப சோகம்தான்!!

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் ஒரு அக்கா என்னைப் பார்க்க வந்திருந்தார்கள். அவர்கள் முதலில் நட்பாக இருந்து இப்போது அக்காவாக மாறியவர்களில் ஒருவர் ஆவார். அந்த அக்கா கிட்டே கொஞ்ச நேரம் பேசிகிட்டு இருந்துட்டு, மெதுவா நான் சொன்னேன், அக்கா நான் வலைப்பதிவு எழுதிகிட்டு இருக்கேன்.

நீங்க படிக்கறீங்களான்னு கேட்டேன். அதுக்கு அவங்க சும்மா சிரிச்சிட்டு வேறே பேச்சை பேச ஆரம்பிச்சாங்க. சரி கொஞ்ச நேரம் கழிச்சி மறுபடியும் ஆரம்பிக்கால்ன்னு பேசாமல் அவங்க பேசறதை கேட்டுக் கொண்டு இருந்தேன். இரவு சாப்பாடு முடிஞ்சி, அக்கா வாங்க என் பதிவை பார்க்கலாம்ன்னு சொன்னேன். அவங்க என்னான்னு கேக்காமே சரி வான்னு என் கூட கம்ப்யூட்டர் ரூம்முக்கு வந்தாங்க. எனக்கு சந்தோசம் பீறிட்டு வந்துச்சு, ஆஹா நம்ப பதிவை வீட்டுக்கு வரவங்க எல்லாரையும் படிக்க வச்சிடரோமேன்னு.

கம்ப்யூட்டர் முன்னாடி அமர்ந்த உடனே ஒரே பரபரப்பு எதை மொதல்லே படிச்சு காட்டுவதுன்னு. அப்புறம் எப்படியோ எதுக்கும் சிரிக்கட்டும் என்று "வைகைப்புயலும் சுப்பிரமணியும்" என்ற பதிவை படிச்சு காட்டினேன். முகத்தில் எந்த விதமான மாறுதல்கள் ஏற்படவில்லை, சிரிக்கவும் இல்லை. எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.

ஏமாற்றத்தை மறைத்துக் கொண்டு, அக்கா வேறே படிக்கவான்னு கேட்டேன், அதற்கு அவர்கள் ம்ம் என்று மட்டும் சொன்னார்கள். நானும் அந்த ஒற்றைச் சொல் ம்ம்ஐ சரி என்று நினைத்து விட்டு மறுபடியும் மற்றொரு நகைச்சுவை (என்று நான் நினைத்துக் கொண்டிருப்பது) பதிவை படிக்க ஆரம்பித்தேன். படிச்சுகிட்டே லேசா அவர்களை திரும்பி பார்த்தேன், ஒன்றும் மாற்றம் இல்லை, சிரித்த முகமாக அமர்ந்து இருந்தார்கள்.

ok ok நம்ம பதிவு டேக் ஆப் ஆகிவிட்டது. அந்த அக்காவிற்கும் ரொம்ப பிடித்து விட்டது போல என்று நினைத்தவுடன் என் குரலில் புது உற்ச்சாகம் தொற்றிக் கொண்டது. கொஞ்சம் சத்தமாக படிக்க ஆரம்பித்தேன். அவர்களிடம் இருந்து எந்த வித பகிர்தலும் இல்லை. மெதுவாக திரும்பி பார்த்தேன்.

அதே சிரிப்பு. ஏன் இப்படி சிரிக்கின்றார்கள் என்று நன்றாக திரும்பி பார்த்தேன்.

அங்கே நான் கண்ட காட்சி என்னை உறைய வைத்தது. என்ன பயந்து விட்டீர்களா?? ஒன்னும் சீரியஸ் மேட்டேர் இல்லே.

அவங்க தூங்கிட்டாங்க. மெதுவா கிட்டே போயி பார்த்தேன். கண்கள் மூடியபடி, உதட்டில் சிரிப்பு மலர்ந்த படி ஆழ்ந்த உறக்கம்.

எப்போ தூங்கினாங்கன்னே எனக்கு தெரியலை. தூங்கரவங்களுக்கா நான் இவ்வளவு நேரம் பதிவு படிச்சுகிட்டு இருந்தேன்.

அட அட என்ன ஒரு.....

அதை விட கொடுமை அவங்க தூங்கும்போது கூட புன்னகை மாறாமல் தூங்கராங்களே. அந்த புன்னகை தானே என்னை இப்படி தனியா அதுவும் சத்தமா என் பதிவை என்னையே படிக்க வைத்தது.

எனக்கு செம கோவம் என் மீது. ம்ம்ம் என்ன பண்ணறது. பிறகு அந்த அக்காவை தூங்க சொல்லிவிட்டு. மெயில் பாக்கலாம் என்று வந்தால், அங்கே ஒரு நண்பர் online இருந்தார்.

அவரிடம் ஒரு குறை அழுதேன் என்னாப்பா இன்னைக்கி இப்படி ஆகிடுச்சுன்னு?? அதுக்கு அந்த நண்பர் சொன்னார், ஒன்னும் இல்லை ரம்யா உங்க பதிவு கேட்டு மயக்கம் வந்து அவங்க தூங்கிட்டங்கன்னு சொன்னாரு.

சரி என் துக்கம் பகிர்ந்தவுடன் கொஞ்சம் குறைந்து விட்டது.

காலையில் எங்கே போகப்போறாங்க, எப்படியும் நம் பதிவில் ஒன்றாவது அவங்க படிச்சே ஆகவேண்டும் என்று என் மனது கட்டாயமாக கூறி விட்டது. அந்த விஷயம் அவங்களுக்கு எப்படி தெரியும்.

பாவம் அவங்க 8 மணிக்குத்தான் நித்திரையில் இருந்து விழித்தார்கள். இரவில் போட்ட மாத்திரையில் ஓவர் நித்திரை போல இருக்கு.

நானோ குட்டி போட்ட பூனை போல் சுற்றிக் கொண்டிருந்தேன். அவர்கள் எழுந்தவுடன் காபி கொடுத்து ஒரே உபசரிப்பு. (உபசரிப்பு எப்போதும் உண்டு) ஆனால் இன்று ஒரு எதிர்பார்ப்புடன் கூடிய உபசரிப்பு கொஞ்சம் அதிகமாத்தான் இருந்திச்சு. தூக்க கலக்கத்தில் அவர்கள் என் பரபரப்பை கவனிக்க தவறி விட்டார்கள்.

எட்டரை மணிக்கு முன் அவர்கள் படித்து விடவேண்டும். ஏனென்றால் எழுந்தவுடன் அவர்கள் 9 மணிக்கு அவர்களின் உறவினர்கள் வீட்டுக்கு செல்ல வேண்டும் என்றும் அங்கிருந்து அப்படியே ஊருக்கு சென்று விடுவேன் என்றும் கூறினார்கள். அதனால் தான் அவ்வளவு பரபரப்பு எனக்கு.

முடிந்த வரையில் முயற்சி செய்து பார்த்தேன்.

ஒன்றும் பருப்பு வேகவில்லை.

வந்தவர்கள் ஒருவரையும் நான் இது வரை விட்டதில்லை. வலைச்சரம் வரை படிக்க வைத்து விடுவேன்.

முடிந்தால் என் சக பதிவர்களின் பதிவுகளையும் படிக்க வைத்து விடுவேன்.

என் தோழிகளின் சிலர் எனக்காக உறக்கம் இல்லாமல் படித்து விட்டு காலையிலே போகும்போது நல்ல ஜுரத்தோடு சென்ற கதையும் உண்டு.

ஜுரம் வரும் அளவிற்கு என்னோட பதிவு பிரபலம்.

ஆனா இவங்க கிட்டே அது நடக்காது போல இருக்கே என்று சோகத்துடன் அலுவலகம் சென்று விட்டேன்.

பாருங்க அதிர்ஷ்டக் காற்று வேகமாக என் பக்கம் வீசுது. ஏனென்றால் அந்த அக்காவின் உறவினர் பையன் வந்து அழைத்து செல்வதாக இருந்த ப்ரோக்ராம் time மாறிப் போய்டுச்சு 9 மணி என்பது 11 மணி ஆகி விட்டதை எனக்கு தெரிவித்தார்கள்.

என் மனதிற்குள் மத்தாப்பு பூப்பூவாய் தெரிந்தது. சந்தோஷத்துடன் அந்த அக்காவுடன் பேசி, ஊருக்கு அனுப்பலாம் என்று வந்தேன். உள்ளூர ஒரு ஆசை, நம் பதிவை படிப்பாங்களோ என்று.

இதுலே பெரிய கூத்து என்னவென்றால், night எப்போ தூங்கினாய் என்று என்னை கேள்வி வேறு. நான் நடந்தவற்றை கூறினேன்.

அதற்கு அவர்கள் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை.

உன்னோட நான் கம்ப்யூட்டர் பாக்கவே இல்லை என்று கூறிவிட்டார்கள். அட கடவுளே இப்படி என்னை தனியே புலம்ப வைத்து விட்டார்களே என்று மிகவும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. சரி பரவா இல்லை என்று மிகவும் சோகமான குரலுடன் கூறினேன்.

சரி சரி இப்போ காட்டு நான் படிக்கறேன் என்று கூறினார்கள். எனக்கு லேசா சந்தோஷம். அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் சரி வாங்க அக்கா படிக்கலாம் என்றேன்.

மறுபடியும் என் பதிவை படிக்கச் சொல்லி அவர்களை தூங்க வைக்க எனக்கு விருப்பம் இல்லை.

நமது நண்பர் வால்பையனின் "என் கேள்விக்கு என்ன பதில்" "மாட்டியவர் ரம்யா" என்று எக்கோ effect ஒரு பேட்டி வந்துச்சே!!

அதையாவது படிக்கட்டும் என்று அந்த பதிவை படிக்க வைத்தேன்.

இந்த முறை பதிவை நான் படிக்கவில்லை. அவர்களே படித்தார்கள். பாராட்டினார்கள்.

அப்பா நான் பட்ட கஷ்டம் தீர்ந்து விட்டது. இந்த அக்காவும் படித்து விட்டார்கள். உடனே கிளம்பியும் விட்டார்கள்.

தாமதித்தால் அடுத்த டார்ச்செர் ஆரம்பம் ஆகிவிடுமா என்னா??

இல்லைன்னு சொல்லுங்கப்பா!!

சரி அடுத்த பதிவில் சந்திக்கலாம். வர்ட்டா???